Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

εσυ τι θα εκανες;;

(Δευτερα μεσημερι και οπως καθε δευτερα τσεκαρα το καινουριο ποστ στο mary-land blog στο missbloom.gr
αυτη τη φορα μιλαγε για το TEDxAthens. ενας απο τους ομιλητες ηταν ο 
John-Paul Flintoff που απεικονιζεται παρακατω.)

«Τι θα έκανες αν ήξερες πως δεν υπήρχε περίπτωση να αποτύχεις?»


Ε?

Δεν είναι λίγο πιο απλή η ζωή έτσι? 


Δεν είναι όλα λιγότερο φοβιστικά? 

Δεν είναι πολύ απελευθερωτικό να σκέφτεσαι για λίγο έτσι? 

οποτε...

Το θέμα είναι να βρεις την ιδέα που σου ταιριάζει. Και μετά φυσικά να μην διστάσεις 

να την κάνεις πράξη!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

ετσι οι μερες περνουν...

ειναι τοσο περιεργο. οι μερες περνουν γρηγορα. πριν καν προλαβεις να μιλησεις με κανεναν ανθρωπο...και μετα απο κατι μερς που το παιρνεις χαμπαρι αναρωτιεσαι γιατι σουχει συμβει? τελευταια ουκ ολιγες φορες. και τι κανω γιαυτο? τιποτα! απλα το παρατηρησα φιλε!τι θες να αρχισω να παιρνω τηλεφωνα και να γινομαι κοινωνικη?δεν ημουν ποτε. τωρα θα γινω? ετσι και αλλιως δεν ειναι πια καλοκαιρι να παρεις να πεις τα νεα και πεις δυο μπουρδες και να κανονισεις καφε για να ξαναπεις τα ιδια πραγματα.
τωρα πρεπει:
- να βρεις χρονο,
- να μην εισαι στο δρομο(κεντρο,μετρο,λεωφ ή πιο πιθανο σταση λεωφ) γιατι δεν προκειται να μιλας σαν ανθρωπος,
- να εχεις διαθεση (τι γινεται να μην εχεις πονοκεφαλο ή εκολαπτομενο πονοκεφαλο καθε μερα?ο.ο)
- να εχεις καλο σημα(μπορει να μου πει καποιος γιατι δεν εχει σημα ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ???)
και πες οτι καταφερνεις και τα εξασφαλιζεις ολα αυτα...και ολα κομπλε παιρνεις τηλεφωνο επειδη ξερεις το προγραμμα πανω κατω και του αλλου και λες ρε παιδι μου ας δοκιμασω την τυχη μου.
- που ξερεις οτι σιγουρα δεν εχει μαθημα?
- μηπως εχει ηδη φτασει στην δουλεια?και αμα νιωσει οκορντ αμα χτυπησει το κινητο?
- μηπως εχει παει καμια βολτα?τι???δεν εχει δικαιωμα?
και παλι προκυτουν τα παραπανω...αν θα εχει σημα, χρονο να μιλησει, διαθεση(!!).
γιατι οκ βρηκες εσυ χρονο, διαθεση, σημα...ο αλλος? που ξερεις οτι θα τα εχει??? και ετσι οι μερες περνουν και αναρωτιεσαι που χαθηκες?
εγω επισημα πια....κατοικω στο πλανητη strangerous με κατοικους τον εξης εναν. ιτς μι γκάιζ.
και ολοι γνωστοι φιλοι συμφοιτητες εχουμε μπει στην ρουτινα. και ολοι στην κοσμαρα τους. περφεκτ.   ας πουμε το κατσιβελακι μαθαινει τα νεα μου και την ψυχολογικη μου κατασταση απο το εδω. και αμα δει οτι παει κατι παρα πολυ χαλια κατευθειαν τηλεφωνο!ή φουμπου:Ρ

εγω ενα εχω να πω...θελω να παω για καφε στο γκαζι κολετζ να μας φερουν σμαρτις και να πιουμε φραπε και να αραξουμε και να ερθουν τυχαια κ οι αδερφες μου να τα αγορια τους και να ειμαστε ολοι χαλαροι και ριλαξατοι και να χαζομεραμε λεγοντας βλακειες.
και μονο μια βολτα δεν θα με χαλαγε. αλλα να παμε.
καλο βραδυ.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

friends dont let friends to do silly things...alone


χμ...λεπον!απο που να το πιασω....
το υπεροχο του να εχεις αδερφια ειναι πως ενω την μια στιγμη βριζεστε και τσακωνεστε λες και δεν υπαρχει αυριο μετα απο 5 λεπτα ολα οκ, λες και δεν τρεχει τιποτα! καποιες φορες μπορει να παρει και παραπανω απο 5 λεπτα γιατι πρεπει να δειξεις χαρακτηρα. αλλα μεχρι εκει. 
και δεν ειναι μονο αυτο...ειναι και που συγχωρεις και σου συγχωρουν τα παντα...ψεματα?νευρα?βρισιδια?ολα πανε στην ακρη. λες και δεν εγιναν ποτε. 
και ολο αυτο δεν μπορεις να το εξηγησεις σε ενα μοναχοπαιδι..."ναι αλλα εχω φιλες σαν αδερφες μου!!" σου λεει... "ναι καλαα" σκεφτεσαι εσυ...
και ετσι ειναι...με τις φιλες και τους φιλους δεν ειναι το ιδιο...οπως και να το κανουμε...λογω της διαρκειας της σχεσης με τα αδερφια...οι φιλοι ηρθαν μετα...
αλλα υπαρχουν καποιες φιλιες που ειναι δυνατες. και οι κακιες και τα στραβωματα ξεπερνιουνται τοσο ευκολα οσο και με τα αδερφια. ακομα και αμα εχεις φλιπαρει(οπως εγω στο προηγουμενο ποστ) που νομιζα οτι εχει ερθει η συντελεια του κοσμου (λογω της αμετρητης ανασφαλειας μου -κατα βαθος- μηπως τις χασω...). καποια πραγματα δεν αλλαζουν, οταν θελεις να τα κρατησεις ιδια. γιατι υπαρχουν και οι κολλητες σε αυτο τον κοσμο τελικα. και ας κοροιδευα τις εφηβες συνομηλικες μου παντα για αυτην την λεξη. και ας κοροιδεψα και τις προαλλες -απο μεσα μου- το δεκαπενταχρονο που μου ελεγε τον διαχωρισμο αναμεσα στις κολλητες τις και στις κολλητες-αδερφες της(χεχεεχ γελα οσο θες!)  εψες καταλαβα οτι υπαρχουν αυτα. αλλα η καταχρηση τους ειναι το κατι αλλο πια και γιαυτο τα απεφευγα μεχρι τωρα.
και καταλαβα οτι υπαρχουν... γιατι εχω την χαρα να το ζω. 
ευχαριστω που ειστε στην ζωη μου.
μην φυγετε ποτε - ευχαριστω :)

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Would you just forget the world?

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

ειναι εκεινες οι στιγμες.εκεινες που νιωθεις οτι κατι σου λειπει.
και ενω ξερεις οτι ειναι το αυτο το προσωπο. δεν το σηκωνεις το τηλεφωνο να του πεις αυτα που θες.  εγωισμος?φοβος? παντως κατι εχει αλλαξει, σε ενοχλει και θελεις να το αλλαξεις. πρεπει. και αξιζει.
αξιζει και με το παραπανω, απλα πρεπει -εαυτε μου- να μου το υπενθυμιζεις συχνα.
γιατι ανθρωπος ειμαι και εγω και ξεχναω.
οπως και εκεινη. και αμα εχει ξεχασει εκεινη? 

ειναι εκεινες οι στιγμες που νιωθεις το κενο να μεγαλωνει. και μια ταραχη οσο να πεις σε πιανει...αλλα θα το ξεπερασουμε...ε?μπι εφ εφ??
και οπως λεει και το τραγουδι...
θελω απλα να ξαπλωσουμε...στην ταρατσα...οπως τοτε...και να κανουμε οτι δεν υπαρχουν ολα τα αλλα γυρω...

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ps. i love you


Dear Holly, I don’t have much time. I don’t mean literally, 
I mean you’re out buying ice cream and you’ll be home soon. 
But I have a feeling this is the last letter, because there is 
only one thing left to tell you. It isn’t to go down memory 
lane or make you buy a lamp, you can take care of yourself 
without any help from me. It’s to tell you how much you move 
me, how you changed me. You made me a man, by loving me Holly. 
And for that, I am eternally grateful… literally. If you can promise
me anything, promise me that whenever you’re sad, or unsure, 
or you lose complete faith, that you’ll try to see yourself through 
my eyes. Thank you for the honor of being my wife. I’m a man 
with no regrets. How lucky am I. You made my life, Holly. But 
I’m just one chapter in yours. There’ll be more. I promise. So 
here it comes, the big one. Don’t be afraid to fall in love again. 
Watch out for that signal, when life as you know it ends. 

P.S. I will always love you.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

πες το.

και ειναι κατι φορες που εκει που δεν το περιμενεις η πιο απλη βολτα καταληγει στην πιο ομορφη και ανοιχτη συζητηση. και αυτο το συναισθημα -μετα απο αυτες τις ωραιες συζητησεις με φιλες σου- οπου νιωθεις οτι εχεις βρει και λιγο παραπανω απο τον εαυτο σου.

ετσι κατεληξε και η βολτα για ταινια-περπατημα-ουτεκαιμειςξεραμετι που κανονισαμε σημερα με την τζενη. και μετα το σουβλακι και το περπατημα καταληξαμε σε κατι σκαλακια -κλασσικοι γυφτοι- οπου και τα ειπαμε ολα... ειναι η στιγμη που δινεις κατι παραπανω απο τον εαυτο σου και αυτο σε απελευθερωνει. σε απελευθερωνει η βοηθεια του φιλου που ερχεται απλοχερα να σε τραβηξει απο το καβουκι που εχεις μπει. γιατι ολοι μας κολλαμε σε καταστασεις και εχουμε ανεξηγητα ψυχολογικα που να χτυπανε την πορτα κατα καιρους. και αυτα χωρις την βοηθεια ενος φιλου -που ειναι καλυτερος απο τον καθε ψυχολογο του κοσμου- δεν μπορουν να γινουν. 


και τοτε ειναι που θυμασαι ποσο υπεροχες ειναι αυτες οι συζητησεις και ποσο σου εχουν λειψει με καποια αλλα φιλαρακια που το συνηθιζεται κατα καιρους να ψυχολογιστε μεταξυ σας. και καταληγεις να αναθεματιζεις το φουλ προγραμμα σου αλλα και τις απεργιες -μας εχουν ταραξει!!- που σε κανουν να μην εχεις δει ανθρωπο τον τελευταιο καιρο...ή να τον ευχαριστηθεις με λιγη παραπανω κουβεντα. 

καλοβραδυ του εβρι-ουαν :)

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ενα αλλιωτικο 24ωρο.

παρασκευη βραδυ.
και οπως καθε φορα, αναμενοντας την αναχωρηση για την κατασκηνωση, ετοιμασα τα πραγματα μου τελευταια στιγμη, αργησα να ξαπλωσω και (φυσικα!) δεν μου κολλουσε υπνος!ειναι κατι το δεδομενο πια...δεν ξερω γιατι ακομα με ξαφνιαζει.

και πηγαμε στο aftercamp (or afterSkyCity για μας). περασαμε ομορφα...πολυ ομορφα!
και το συνειδητοποιησα οταν φευγαμε...οπως καθε φορα, μια κακοδιαθεσια με περιεβαλλε και ας προσπαθουσα να την ξορκισω για να χαρω και τις τελευταιες στιγμες.

και τοτε καταλαβα ποσο ομορφα περασα. εκεινη την στιγμη. τη στιγμη που μπηκαμε στο αυτοκινητο με την αδερφη μου και τις ξαδερφες μου να παμε σπιτι. καθως καθομασταν στριμωχτα στο πισω καθισμα κοιταξα το σημειο που ενα 24ωρο πριν ηταν η συναντηση για την αναχωρηση. και ενιωσα λες και δεν ειχα ζησει τιποτα ενδιαμεσα. μα πως?ηταν ενα γεματο 24ωρο. οπως ημουν και εγω. μεσα μου. γεματη. γεματη κουραση, γκρινια απο τα εφηβακια μου, αγαπη και αγκαλιες, υποσχεσεις για την επομενη συναντηση, χαρα που ημουν μαζι τους, ηρεμια. μια ηρεμια που μονο η κατασκηνωση μπορει να μου προσφερει...να μου γεμισει αυτην την μπαταρια. με τον δικο της τροπο. μαζι με την κουραση μαζι με ολα. ανεξηγητα και ομορφα.
γιατι απλα κατι εχει αυτο το μερος που δεν μπορω να το εξηγησω. 
κατι δικο μου. 

καλο βραδακιι:)