αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά 
πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… 
Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. 
Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει 
το Σάββατο και την Κυριακή 
για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει 
ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις
 τις διακοπές.
Και μετά ούτε 
κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, 
να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(“Παράπονο” Οδυσσέας Ελύτης)

και ο καιρός πέρασε κάπως έτσι..

με έναν πρωινό καφέ με το φιλαράκι μου.



και μια βόλτα στο πάρκο -που προσπερνάω καθημερινά χωρίς να έχω διασχίσει ποτέ ώστε να δω το παρακάτω γκράφιτι-

με ένα βράδυ μπροστά στη φωτιά.

με διάβασμα στο αναγνωστήριο.

(η κοπέλα έχει δίκιο!τι να λέμε τώρα...)

με δημιουργίες :D

με καφέδες...

πολλούς καφέδες!!


με ανεβοκατεβάσματα...βασικά ψυχολογικά αλλά και κυριολεκτικά. :Ρ

με απαραίτητες-απογραμμάτιστες βραδινές βόλτες.

με την καφετέρια που έχει μαυροπίνακα.

 με όνομα-ζώο-πράγμα.

hmm...

διανύοντας περίοδο εξεταστικής τα νεύρα είναι μέρος της καθημερινότητας και έτσι επιβάλλεται να ακούς καθημερινά PianoGuys.

για να χαλαρώνουν οι μυς το προσώπου αυτόματα.
για να θυμηθείς ότι θα επανέλθει η τάξη στην ζωή σου.
για να κλείσεις τα μάτια και αφεθείς στην μελωδία.
για να ξεχάσεις τις αποτυχίες -μικρές μεν αποτυχίες σίγουρα δε- των τελευταίων ημερών.
για να θυμηθείς...πως όλα θα πάνε καλά.
πως όλα θα πάνε καλά και ας τελειώσεις το φυσικό σε 10 χρόνια.
ε????i dont think so...

over the rainbow

somewhere over the rainbow, way up high

and the dreams that you dream of once in a lullaby...

be the change.

χάλασε του μυαλού μου η κονσόλα.

και μου λες το λόγο για τον οποίο κάνεις και πάλι τα ίδια λάθη; τον λόγο που για άλλη μια φορά το προηγούμενο βράδυ της εξέτασης ήσουν αβέβαιη για το τι διάβασμα έχεις κάνει; τον λόγο που το προηγούμενο βράδυ θυμήθηκες ότι χρειάζεσαι ακόμη μία μέρα(at least) για να εμπεδώσεις-χωνέψεις όλα αυτά τα μαθηματικά; όλη αυτή τη μεθοδολογία; όλο αυτό το άπειρο τυπολόγιο; τον λόγο που ενώ είχες τόσο χρόνο για να εκμεταλλευθείς όλες τις προηγούμενες μέρες εσύ δεήθηκες και ξεκινήσεις σοβαρό διάβασμα 5 μέρες πριν;

πάντως έχω να σε παραδεχτώ για κάτι. προόδεψες. ναι φίλη μου. και χαίρομαι για σένα. ουκ ολίγο. 

γιατί αυτήν την φορά διάβασες πιο σωστά από κάθε άλλη φορά. γιατί αυτή την φορά όταν σου δόθηκαν τα θέματα, τα κοίταξες κατάματα τα αναγνώρισες(έστω ...κάποια) και άρχισες να λύνεις με όρεξη να τα γράψεις όλα σωστά. να γράψεις σωστά όλα όσα ξέρεις βασικά. γιατί κάποια όντως δεν τα ήξερες. και ίσως να ήταν και παραπάνω από αυτά που ήξερες με αποτέλεσμα να κουβαλάς ακόμα το μάθημα.

συνεπώς άλλη μία απογοήτευση και στεναχώρια. αλλά τώρα έχεις αρχίσει(επιτέλους) να βρίσκεις τον τρόπο να διαβάζεις. άρα συνάμα είναι και μια μικρή νίκη.

show must go on λοιπόν που λέει και ο Ρασούλης.

Καληνύχτα.

not mine.

σαν καλό "κλεφτρονι" θα κλέψω για τα λόγια της mairiboo από το τελευταίο της post.

Eίχε έρθει τότε η στιγμή να καταλάβω πως δεν γίνεται να αρέσεις σε όλο τον κόσμο. Και φυσικά δεν γίνεται να προσπαθείς να μαντέψεις τι αρέσει στον καθένα και να προσαρμόζεσαι κάθε φορά στα υποθετικά θέλω του.

Δεν γίνεται, πάει και τελείωσε! Γιατί θα χαθείς στο μυαλό σου και στα ψέματα και κάποια στιγμή θα αναρωτιέσαι ποιος στ' αλήθεια είσαι και δεν θα βρίσκεις απάντηση. Μόνο κενό.

Η αλήθεια σου είναι ο πιο σύντομος δρόμος. Το έχω καταλάβει.

Απλά είναι φορές που αναρωτιέμαι τι γίνεται όταν είσαι στην αντίπερα όχθη. Όταν είσαι εκείνος ποτ δεν μπορεί να είναι αρκετά ανοιχτόμυαλος για να αποδεχθεί την αλήθεια του άλλου. Όταν σχεδόν του επιβάλεις με τον τρόπο σου και την συμπεριφορά σου να κρυφτεί, να αλλάξει, να σου πει ψέματα.

"Απλά είναι φορές που αναρωτιέμαι πόσο φταίς κι εσύ. Κι εγώ. Και το θύμα. Και ο θύτης. Και τα βλέμματα...

Απλά είναι φορές που αναρωτιέμαι για την αποδοχή που δεν υπάρχει αρκετά. Και τις αγκάλιές που δεν δίνονται όσο συχνά πρέπει."

αν θες να διάβασεις όλο το post.