άξιον εστί; πάλι εσύ;

έχω να σας δηλώσω ότι ποτέ δεν διάβαζα ποιήματα. ποτέ. δεν μ' αρέσουν. δεν τα καταλαβαίνω. ή και τα δύο. δεν ξέρω. ακόμα και ένα βιβλίο με ποιήματα που μου έχουν κάνει δώρο και ήταν και η επίσημη και κανονική μου προσπάθεια για προσέγγιση της ποίησης στα εφηβικά μου χρόνια δεν ευδοκίμησε. 

Τελευταία όμως πετυχαίνω συνεχώς μπροστά μου τον Ελύτη. Τον οποίο και φυσικά γνωρίζω ως Έλληνα νομπελίστα άλλα γράφει ποιήματα ο άτιμος και δεν μπόρεσα ποτέ να τον εκτιμήσω προσωπικά. να δω αν είναι του γούστου μου δηλαδή! γιατί η αξία του είναι αναμφισβήτητη.
και ναι. πέτυχα τις προάλλες ένα κείμενό του -που στανταράκι κάποια στιγμή θα παραθέσω και εδώ- αλλά και στίχους από το Άξιον Εστί σε ένα βιβλιαράκι που διαβάζω.

και έχω σκαλώσει με τους εξής στίχους:

"Μόνο εκείνος που παλεύει με το σκοτάδι μέσα του,

θα 'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο."

Καλό βραδύ!

Πι.Ες.: φυσικά μπορεί να γνωρίζετε ότι ποιήματα του Ελύτη έχει μελοποιήσει ο Θεοδωράκης (ένα το χελιδόνι, της δικαιοσύνης κ.α.) . Αλλά ξέρετε πόσο τεράστιο είναι το αξιον εστί και ότι χωρίζετε σε πόσα μέρη; -πολλά!...δεν θυμάμαι τώρα-