εκείνο το απόγευμα

μου είπες: "γιατί ποιος θέλει να είναι ευτυχισμένος; όλοι δυστυχισμένοι πασχίζουμε να γίνουμε. συναγωνιζόμαστε μεταξύ μας ποιος είναι ο ποιο δυστυχισμένος και ποιος είχε την χειρότερη μέρα, εβδομάδα, καθημερινότητα." .σε κοίταξα και απόρησα. απόρησα για την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από αυτό που τόσο απλά ξεστόμισες. τόσο απλά μου πέταξες στα μούτρα. και τότε άρχισα να απαριθμώ τις φορές που το έχω κάνει. μα δεν μπόρεσα...ήταν άπειρες. και έπειτα προσπάθησα να θυμηθώ την τελευταία φορά που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.

και πότε είσαι ευτυχισμένος; μπορώ να σκεφτώ πολλές στιγμές άπειρης χαράς αλλά ευτυχίας;

και μετά από αυτές τις σκέψεις τις τελευταίες ημέρες, τυχαίνει να δω απόψε το the ultimate gift με αυτήν την απίστευτη μικρή που έχει λευχαιμία και σου θυμίζει:

έτσι απλά.

δεσ' τη την ταινία. 

κάνε εσύ τον εαυτό σου χαρούμενο...πιο ευτυχισμένο.
Καληνύχτα.